کم شنوایی عصبی ، کاهش شنوایی حسی-عصبی ناشی از فقدان یا صدمه به سلول های حسی (سلولهای موئی) در حلزون گوش و به صورت دائمی است.

کاهش شنوایی حسی-عصبی به » کاهش شنوایی عصبی « نیز شهرت دارد و می تواند ملایم، متوسط​​، شدید یا عمیق باشد .

کم شنوایی حسی-عصبی ملایم تا عمیق را می توان به کمک ابزارهای کمک شنوایی مانند سمعک یا ایمپلنت های گوش میانی درمان کرد .

ایمپلنت های حلزون گوش معمولا راهکاری برای کم شنوایی های شدید یا عمیق هستند .

برخی افراد تنها در فرکانسهای بالا ( یا فرکانسهای زیر ) دارای کاهش شنوایی حسی-عصبی هستند ، که به آنها کاهش شنوایی جزئی می گویند :

در این موارد ، تنها سلولهای موئی در بخش پایه حلزون گوش آسیب دیده اند .

در راس یا همان بخش داخلی حلزون گوش ، سلول های موئی قرار دارند که مسئول پردازش صداهای :

بافرکانس پایین یا فرکانس های بم هستند و هنوز دست نخورده باقی مانده اند .

تحریک ترکیبی الکتریکی و صوتی یا EAS به طور اختصاصی برای این موارد توسعه یافته است .

مشکلی که در نتیجه فقدان یا آسیب به اعصاب شنوایی است موجب کاهش شنوایی عصبی ( neural hearing loss ) می شود .

(کم شنوایی عصبی معمولا عمیق و دائمی است)

ابزارهای کمک شنوایی و کاشت حلزونی مفید نیستند زیرا عصب قادر به انتقال اطلاعات صوتی به مغز نیست .

در بسیاری از موارد، ایمپلنت ساقه مغز شنوایی (ABI) می تواند گزینه ای درمانی باشد .