تست شنوایی سنجی رینه ، امروزه برای ارزیابی بیمارانی که مشکل شنوایی دارند، از آزمون های وبر و رینه استفاده می کنند. این آزمایشات در حال حاضر در دانشکده های پزشکی تدریس می شوند. 

هاینریش آدولف رینه (1868- 1819)، متخصص گوش و حلق و بینی آلمانی، آزمایشی را پیشنهاد کرد که متعاقبا به نام وی نامگذاری شد. در برخی از بیماران مبتلا به اتواسکلروز، آزمایش رینه انجام می شود تا مشخص شود آیا بیمار واجد شرایط جراحی استاپدکتومی است.

آناتومی و فیزیولوژی

گوش خارجی، ارتعاشات صوتی را از هوا جمع کرده و این صداها را بر روی پرده تمپان متمرکز می کند. ارتعاشات از طریق گوش میانی توسط زنجیره استخوانچه ای انتقال می یابند. نوارهای ریز این ارتعاشات را از طریق پنجره بیضی (oval window) به حلزون گوش منتقل می کنند. صدا همچنین می تواند از طریق استخوان های جمجمه به حلزون گوش منتقل شود. سپس این صداها به وسیله اعصاب شنوایی به ساقه مغز فرستاده می شوند تا مورد پردازش قرار گیرند. ناشنوایی ممکن است به دلیل قطع در هر نقطه از این مسیر رخ دهد. 

برخی از علل احتمالی کاهش شنوایی 

- عفونت مجرای گوش خارجی

- وجود جسم خارجی در مجرای گوش

- پارگی پرده گوش در اثر ضربه یا عفونت

- اوتیت گوش میانی 

- اتواسکلروز

- ناهنجاری مادرزادی

- ضربه استخوان گیجگاهی

- کاهش شنوایی ارثی

- لابیرنتیت

- بیماری منیر

- کوکلئیت ویروسی

آزمون شنوایی سنجی رینه 

در این تست متخصص شنوایی سنجی، در دو وضعیت، قدرت شنوایی فرد را می سنجد. در اولین حالت، دیاپازن مرتعش را در فاصله 2 اینچ از سوراخ کانال گوش (هدایت هوایی)  قرار می دهد و در حالت دوم، دیاپازن را در مقابل استخوان ماستوئید (هدایت استخوانی) فرد قرار می دهد. در هر دو حالت در مورد شنیدن صدا و مدت زمان آن از بیمار سوالاتی را می پرسد.
در شرایط معمولی صدایی که در حالت اول (هدایت هوایی) شنیده می شود، طولانی تر از صدایی است که در حالت دوم (هدایت استخوانی) به گوش می رسد. امروزه از تست رینه برای افتراق بین کم شنوایی حسی – عصبی و انتقالی استفاده می کنند. در کاهش شنوایی هدایتی، صدای منتقل شده بوسیله استخوان مدت طولانی تری از صدای منتقل شده بوسیله هوا شنیده می شود. در حالی که در کاهش شنوایی حسی- عصبی صدای منتقل شده بوسیله هوا مدت طولانی تری از صدای منتقل شده بوسیله استخوان شنیده می شود. هدایت هوایی در گوشی که شنوایی طبیعی  دارد بیشتر از هدایت استخوانی است.

بررسی نتایج آزمون های وبر و رینه 

متخصص شنوایی سنجی برای تشخیص اختلالات کاهش شنوایی انتقالی و حسی – عصبی از آزمون های رینه و وبر استفاده می کند. در کاهش شنوایی انتقالی آزمون رینه در گوش ناسالم ، منفی و در طرف سالم مثبت می باشد. در حالی که در آزمون وبر صدا در گوش معیوب بهتر شنیده می شود. در کاهش شنوایی حسی – عصبی، آزمون رینه در هر دو سمت مثبت بوده و در آزمایش وبر صدا در گوش سالم بهتر شنیده می شود. باید دقت داشت که اگر آزمایش رینه در یک سمت منفی باشد و در آزمایش وبر صدا در گوش مقابل بهتر شنیده شود، خطر کری کامل حسی – عصبی وجود دارد. در این شرایط، آزمایش رینه به صورت کاذب منفی است و باید برای ارزیابی دقیق آن، گوش مقابل را پوشاند. پوشاندن گوش به وسیله جعبه صدا، ماسکه کردن نامیده می شود. 

منابع 

https://www.ncbi.nlm.nih.gov

http://microson.ir

https://www.hidoctor.ir