اوتیت گوش میانی ، کودکان بزرگتر از گوش‌درد شاکی هستند. ممکن است علائم عفونت تنفسی فوقانی همراه را داشته یا نداشته باشد. در کودکان کوچکتر و نوزادان، والدین بیمار می‌گویند که فرزندشان بی‌قرار و بی خواب شده‌است، همراه با تب یا بدون آن احتمالاً نوزاد گوشش را می‌مالد و فشار می‌دهد.

پرده صماخ (تمپان) ملتهب است و ممکن است تورم (بالژینگ) پیدا کرده باشد.

پرده ممکنست کدر یا مات (اپک) بوده کاهش تحرک پرده در پنوماتیک اتوسکوپی داشته باشیم.

اوتیت مدیا ممکنست همراه با ترشح چرک (اتوره) باشد یا نباشد.

اوتیت حاد گوش میانی شایعترین عفونت باکتریال اطفال است.

۱۰% اطفال ۴۰% موارد عفونت را بخود اختصاص میدهند.  ۶۰ تا ۷۰ درصد کودکان قبل از اتمام سال سوم زندگی حداقل یکبار دچار اوتیت میانی حاد شده اند .

شیوع این عفونت درکودکان مبتلا به شکاف کام بسیار بیشتر است .

اوتیت حاد غالبا“ بدنبال عفونت های دستگاه تنفس فوقانی رخ می دهد و بطور شایع یکی از عوارض عفونت های ویروسی نظیر سرماخوردگی ، سرخک یا آنفلوآنزا است .

ریسک فاکتورهای شناخته شده اوتیت حاد میانی عبارتند از:                                                                                                                                                                

۱- سن کم

۲- جنس مذکر

۳- شیرخوارانی که از شیشه شیر میخورند

۴- درگیری یکی از اعضاء خانواده با بیماری

۵- زندگی در خانواده ها و مراکز شلوغ

۶- سیگار کشیدن والدین

۷- ارث

۸- شکاف کام

۹- نقص ایمنی

۱۰- نقص در حرکات سیلیاها

۱۱- سندرم داون

۱۲- سیستیک فیبروزیس.

وزن کم حین تولد جزو ریسک فاکتورهای اوتیت میانی نیست.

شیر مادر محافظت کننده است.

وضعیت اجتماعی و آلرژی در خانواده نیز زمینه ساز بیماری است.

درمانهای بیماری تحولات زیادی داشته و باکتریهای مقاوم نیز زیاد شده اند.

روش های قبلی پروفیلاکسی طولانی مدت منسوخ شده و توافقات برای درمان جراحی افیوژن ها مکرر و طول کشیده افزایش دارد.
تعریف اوتیت میانی:

هرگونه روند التهابی در گوش میانی با یک پرده تیمپان نرمال را اوتیت میانی  گویند.
انواع اوتیت میانی:

اوتیت حاد گوش میانی AOM ، اوتیت میانی با افیوژن مزمن OME

شرط وجود اوتیت میانی حاد این است که درون گوش میانی افیوژن وجود داشته باشد.

همزمان علائم و نشانه های التهاب حاد که شامل تب ، قرمزی ، درد و برآمدگی تیمپان است ، وجود دارد.

شرط وجود اوتیت میانی با افیوژن این است که افیوژن وجود دارد اما علائم التهابی وجود ندارد.

در بررسی مخاط گوش میانی علائم هیپرپلازی و افزایش سلولهای گابلت  دیده میشود و لذا افیوژن رخ میدهد.

۸۴% اطفال یک اپیزود اوتیت میانی دارند ، ۵۰%  سه مورد بیماری  یا بیشتر داشته اند و در ۲۵% شش مورد و بیشتر وجود دارد.
پاتوفیژیولوژی:

نقص عملکرد شیپور استاش باعث می شود.

هوادهی گوش و تمیز کردن و محافظت گوش میانی صورت نگرفته و لذا میکروارگانیسم ها وارد گوش میانی میشوند.

در ۹۷% بیماران ، باکتری مسبب بیماری در نازوفارنکس بدست میآید.

آدنوئید مخزن باکتری پاتوژن است. استاش در اطفال کوتاهتر و مستقیم تر و نفوذ پذیر تر است.

بزرگی آدنوئید باعث اختلال عملکرد استاش  و زمینه ساز اوتیت میانی است.


۵۰ تا ۷۰ درصد موارد اوتیت میانی ، حداقل درابتدا منشاء ویروسی داشته باشند.

باکتریهایی که معمولا“ در مبتلایان به اوتیت میانی یافت می شوند عبارتند از :

هموفیلوس آنفلوآنزا ، استرپتوکوک پنومونیه ، استرپتوکوکهای بتاهمولیتیک و با شیوع کمتر استافیلوکوک آرئوس . هم اکنون هموفیلوس شایعترین علت باکتریایی اوتیت میانی در کودکان زیر ۱۰ سال است . در نوزادان و شیرخواران ، اشریشیاکولی از ارگانیسم های غالب است .

به ندرت، کلبسیلا ، اشریشیاکولی و باکتروییدها درکودکان و افراد بالغ موجب اوتیت میانی می شوند .

باکتریهای شایع بترتیب شیوع عبارتند از: استرپ پنومونیه ، هموفیلوس آنفولانزا ، برانهاملا کاتارالیس
علایم بیماری :

درابتدا احساس مبهمی از کاهش شنوایی یا پری گوش وجود دارد .

به سرعت درد خفیف نیز به این علایم اضافه می شود .

در مراحل بعدی درد عمقی و شدید گوش علامت اصلی بیماری خواهد بود که معمولا“ با تب ۱۰۴ تا ۱۰۵ درجه فارنهایت ( به ویژه در شیرخواران و کودکان کم سن و سال ) همراه است . درد مداوم و آزارنده است .

شیرخواران به بی اشتها بود و به خواب نمی رود ، گریه می کنند و به گوش های خود فشار می آورند.

در کودکان کم سن و سال ممکن است استفراغ و اسهال رخ دهد.

تب علامت اوتیت در اطفال کم سن است اما در سنین بزرگتر تب ممکن است وجود نداشته باشد.

کودک بیقرار است و به گوش خود دست میزند. اشتها کم میشود.

در اوتیت میانی با افیژن هیچ علائمی بجز افت شنوائی وجود ندارد.

والدین موقعی متوجه افت شنوائی کودک خود میشوند که وی صدای تلویزیون و رادیو را افزایش میدهد یا در حین صحبت معمولی جواب نمیدهد.

بالغین ممکن است از سرگیجه شکایت کنند.

در پیران ممکن است تب وجود نداشته باشد. معمولا“ علایم عفونت دستگاه تنفسی فوقانی وجود دارد .
یافته ای معاینه:

پرده تیمپان نرمال خاکستری  و شفاف و مقعر است. علائم کلاسیک اوتیت قرمزی و برآمدگی تیمپان است.

در مراحل اولیه فقط قرمزی وجود دارد اما در مراحل پیشرفته تر برآمدگی شدید شده و درنهایت نکروز و پارگی رخ داده وچرک و خون بیرون ریخته می شود.

در بچه های کوچک گریه کردن می تواند قرمزی تیمپان را تقلید کند چون عروق روی پرده برجسته می شودند لذا بهترین کار برای بررسی دقیق تر استفاده از اتوسکپی پنوماتیک است.

استفاده از میکروسکپ گوشی نیز بسیار کمک کننده است.

معاینات مکرر بیماران راه را برای قضاوت صحیح هموار میکند.

در صورت افزایش فشار گوش میانی ، در معاینه برآمده شدن پرده صماخ و محو شدن شاخص های آناتومیک آن وجود خواهد داشت .

در صورتی که پرده صماخ پاره شود ، درد و فشار کاهش می یابد و در معاینه وجود ترشح در مجرا دیده می شود .

این ترشح در ابتدا سروزیی و  خونی است ، معمولا“ شنوایی کاهش می یابد و وارد آوردن فشار بر روی ماستویید درد ایجاد می کند.