تست پروسچروگرافی چیست؟

پروسچروگرافی (پراسچراگرافی) اندازه گیری نوسان وضعیتی است. این تست معمولاً توسط سکوی نیرو (ها) ثبت می شود که مرکز جابجایی فشار پا را در یک دوره زمانی معین اندازه گیری می کند. در حالت آرام، بدن به طور معمول عمودی نگه داشته می شود و مرکز جرم توسط پاهای بیمار بر روی پایه تکیه گاه قرار می گیرد. اگرچه اغلب فرض می شود که COP موقعیت مرکز جرم بدن را نشان می دهد، تفاوت هایی بین این دو ایجاد می شود، به ویژه در هنگام اجزای حرکت سریع یا با فرکانس بالا. به منظور ارزیابی بی ثباتی وضعیتی، می توان طول (سانتی متر)، سرعت (سانتی متر بر ثانیه)، یا مساحت تحت پوشش (سانتی متر مربع) توسط مسیر نوسان را محاسبه کرد.

برای شناخت بهتر تست پروسچروگرافی، آن را به طور مفصل توضیح خواهیم داد. برای انجام تست پروسچروگرافی به کلینیک گوش در تهران مراجعه کنید.

بیشتر بخوانید :

معرفی انواع روش های تست شنوایی سنجی

تست پوسچروگرافی در تهران

سیستم پاسچر چیست؟

Posture  در لغت به معنی وضع و حالت است. در مورد بدن این واژه به روشی اشاره دارد که به طور معمول فرد  شانه، گردن و پشت خود را در آن وضعیت قرار می دهد. معمولا عوامل مختلفی بر وضعیت بدن ما در طول زندگی تأثیر می گذارند و آن را شکل می دهند.

معمولا در هنگام تولد، بدن تحت فشار قابل توجهی قرار می گیرد که به رشد آن کمک می کند. سپس باید به سرعت با جاذبه مبارزه کنیم، ماهیچه هایمان و در نتیجه فرم بدن خود را توسعه دهیم. کلیه این موارد با هدف ایستادن و راه رفتن انجام می شود.

توجه داشته باشید که هر فردی سیستم کنترل وضعیت خاص خود را دارد که هدف از آن این است که او را در حالت تعادل نگه دارد، این سیستم کنترل وضعیت در صورت امکان به ما کمک کند در یک خط مستقیم راه برویم و چشمانمان را در یک سطح نگه داریم.

تست پروسچروگرافی شامل چه مواردی است؟

همان طور که اشاره کردیم تست پوسچروگرافی شامل قرار دادن بیمار روی یک سکو و اندازه گیری حرکات او است. در این تست پلتفرم ممکن است به حالت ایستا یا پویا باشد. این تست مجموعه ای از حرکات استاندارد را برای آزمایش تعادل بیمار در موقعیت های مختلف انجام می دهد.

داده ‌های به‌ دست‌ آمده تصاویر و گزارش‌ های دقیقی را تولید می ‌کنند و پاسخ‌ های بیمار را با آنچه که معمولاً برای یک بیمار در سن و شکل بدنش انتظار می ‌رود، مقایسه می‌ کنند. دو مورد از اندازه گیری های کلیدی انجام شده، مرکز ثقل بیمار (COG) و مرکز فشار (COP) هستند.

چرا تست پروسچروگرافی انجام می شود؟

همان طور که در ابتدا نیز بیان کردیم پروسچروگرافی سکوی متحرکی است که به آن پروسچروگرافی یا پروسچروگرافی پویا کامپیوتری (CDP) نیز می گویند. از این تست به عنوان روشی برای تعیین کمیت تعادل استفاده می شود. (اگرچه تعریف تعادل می تواند دشوار باشد). در شرایطی که باید تعادل را به صورت کمی دنبال کرد، از این تست برای تعیین اینکه آیا یک اختلال در حال بهبود یا بدتر شدن است، همچنین برای ارزیابی میزان پاسخ به درمان استفاده می شود.

پروسچروگرافی یک تست منظم و “آسان” است و به سیم، ژل یا دوربین نیازی ندارد. در این تست بیمار تنها پاهای خود روی یک سطح قرار می دهد، تسمه ایمنی را می بندد و سعی می کند بایستید. به طور معمول یک تست کامل پروسچروگرافی تنها حدود 20 دقیقه طول می کشد.

از تست پروسچروگرافی برای چه بیمارانی انجام می شود؟

به طور معمول تست پروسچروگرافی برای دو نوع بیمار انجام می شود:

• بیمارانی که علائم سرگیجه یا عدم تعادل دارند اما با معاینه فیزیکی و بالینی به وضوح تشخیص داده نشده اند.
• بیمارانی که علت شناخته شده ای دارند اما باید بدانند که این مشکل چگونه بر زندگی روزمره آنها تأثیر می گذارد.

تست پروسچروگرافی چگونه انجام می شود؟

در تست پروسچروگرافی معمولا بیمار در وضعیت عمودی روی سکو می ایستد، و از او خواسته می شود که پاشنه های پای خود را کنار هم قرار دهد در حالی که نوک انگشتان پا کمی از هم فاصله دارند و زاویه ای حدود 30 درجه را تشکیل می دهند. در این هنگام بیمار باید بازوهای خود را بصورت کشیده نگهدارد.

به هنگام انجام تست پروسچروگرافی بسیار مهم است که بیمار آرام باشد و کاملاً ساکت بماند، زیرا نباید هیچ محرکی وجود داشته باشد که بتواند تعادل بیمار را برهم بزند. متخصص از بیمار می خواهد که حرکات مختلفی برای ثبت آنها انجام دهد.

معنی نتایج غیر طبیعی در تست پوسچروگرافی چیست؟

این آزمایش مشکلات تعادلی را اعم از عصبی، بینایی یا حسی تشخیص می دهد. بیماری های اصلی مرتبط با عدم تعادل عبارتند از:

• سرگیجه
• لابیرنتیت (عفونت و یا التهاب گوش داخلی)
• نوریت دهلیزی (عفونت عصب دهلیزی گوش داخلی)
• فیستول پری لنف (نشت مایع از گوش داخلی به گوش مرکزی)
• بیماری منیر
• بیماری پارکینسون
• آرتروز
• ناتوانی بینایی
• درد پشت یا گردن
• مشکلات گوش و حلق و بینی

انواع تست پروسچروگرافی

پروتکل های تست پروسچروگرافی معمولا شامل تست سازمان حسی (SOT)، تست محدودیت ثبات (LOS)، تست کنترل حرکتی (MCT) و تست سازگاری (ADT) می باشد. تست SOT توسط ناشنر توسعه داده شد که یک سیستم کامپیوتری است که از صفحات نیروی متحرک دوگانه و صفحه بصری متحرک تشکیل شده است. در طول انجام تست به بیمار دستور داده می شود با توجه به اینکه کدام یک از شش آزمایش در حال انجام است، بی حرکت و بی سر و صدا با چشمان باز یا بسته بایستد. بیمار در هر تست، آزمایشات متعددی را انجام می دهد. تست SOT بر اساس این واقعیت است که سه سیستم حسی عمدتاً در حفظ تعادل (بینایی، دهلیزی و حس عمقی) نقش دارند. به هنگام انجام این تست، نوسانات خود به خودی دقیقه ای بدن، همچنین واکنش هایی که توسط حرکات ناگهانی غیر منتظره سکو و محیط بصری ایجاد می شود، مورد اندازه گیری قرار می گیرد. تفاوت در این نوسانات و واکنش‌ ها به اختلالات سیستم به تعیین توانایی بیماران برای استفاده مؤثر از ورودی بینایی، دهلیزی و حس عمقی برای حفظ وضعیت کمک می‌ کند.

ارزیابی شنوایی و تعادل توسط پروسچروگرافی پویا کامپیوتری

پروسچروگرافی یک تست کمی رفلکس دهلیزی نخاعی است. این آزمایش همان مبنای تست رومبرگ را دارد که در آن سه ورودی محیطی بینایی، لابیرنت و حس عمقی برای بیمار به منظور حفظ تعادل یکپارچه شده است. در صورتی که یکی از این ورودی ها برداشته شود، بیمار باید برای حفظ تعادل به ورودی های باقی مانده تکیه کند. هیچ ورودی را نمی توان به تنهایی اندازه گیری کرد. بیماران مبتلا به ضایعات مخچه و ضایعات قشر خاص مشخصاً آتاکسیک هستند و نتایج ضعیفی در پروسچروگرافی خواهند داشت. در پروسچروگرافی دو تست وجود دارد: تست سازماندهی حسی و تست کنترل حرکتی.

در تست سازماندهی حسی، بیمار تحت شش شرایط قرار می گیرد. در شرایط 1، بیمار روی یک سکوی ثابت با چشمان باز می ایستد و به یک محیط بصری ثابت نگاه می کند.

در شرایط 2، سکو ثابت است، اما چشم ها پوشیده شده اند. در این شرایط بیمار را وادر می کنند به نشانه های عمقی و دهلیزی تکیه کند.

در شرایط 3، سکو ثابت است و چشم ها باز هستند، اما محیط بصری با اشاره به نوسان بدن حرکت کرده و بیمار را مجبور می کند که محرک بینایی را نادیده بگیرد و به نشانه های حس عمقی و دهلیزی تکیه کند.

در شرایط 4، چشم ها باز هستند و محیط بینایی ثابت است، اما سکو تاب می خورد و حس عمقی را از بین می برد. این عمل بیمار را مجبور می کند به نشانه های بینایی و دهلیزی تکیه کند. بیماران مبتلا به اختلال عملکرد دهلیزی همچنان تمایل دارند وضعیت 4 را به خوبی انجام دهند.

در شرایط 5، سکو حرکت می کند و چشم های بیمار پوشیده می شوند، و بیمار را مجبور می کنند که تنها به نشانه های دهلیزی تکیه کند. بیماران دارای اختلال عملکرد دهلیزی در این مرحله بیشتر تمایل دارند زمین بخورند.

در شرایط 6، چشم ها باز هستند، اما هم پلتفرم و هم محیط بصری حرکت می کنند، و بیمار را مجبور می کند تا به نشانه های دهلیزی تکیه کند در حالی که نشانه های حس عمقی و بینایی که دقیق نیستند را نادیده می گیرد. پارامتر اندازه گیری شده، نوسان قدامی و خلفی بدن بیمار است که در مقیاس 0 تا 100 (سقوط = 0، بدون نوسان = 100) اندازه گیری می شود.

تست‌ های کنترل حرکتی پاسخ‌ های وضعیتی خودکار به حرکات افقی رو به جلو و عقب پلتفرم را ارزیابی می‌ کنند. پارامتر اصلی تست شده در اینجا تأخیر است. تأخیر طولانی مدت در هر دو جهت نشان دهنده ضایعه مرکزی است، در حالی که تأخیر طولانی مدت تنها در یک جهت نشان دهنده ضایعه محیطی یا مرکزی است.

اگرچه نتایج تست پروسچروگرافی تمایلی به موضعی کردن ضایعات ندارند، اما برای برنامه ریزی توانبخشی دهلیزی مفید هستند.

کلام آخر

از تست پروسچروگرافی برای افرادی استفاده می شود که مبتلا به اختلال تعادل هستند. این افراد ممکن است به هنگام ایستادن، نشستن یا راه رفتن، احساساتی مانند حرکت، چرخیدن، بی نظمی یا شناور شدن را تجربه  کنند. در صورتی که شما نیز به اختلال تعادل مبتلا هستید، می توانید با استفاده از تست پروسچروگرافی بیماری خود را تشخیص دهید. برای انجام تست پروسچروگرافی به کلینیک گوش در تهران مراجعه کنید.